En dan opeens, van ver weg ineens zo dichtbij…
Une traduction en français et en espagnol se trouve ci-dessous.
A continuación, se puede encontrar una traducción al francés y al español.
En dan opeens, van ver weg ineens zo dichtbij…
Zaterdagochtend 14 september 2024. De verwachte aankomsttijd schiet van 10:55 naar 11:01. “Nou komen wij te laat”. Afslag gemist. 6 minuten goed maken in het Parijse verkeer, dat is niet te doen. “Eerder vertrekken, dat had ik moeten doen.”, dacht ik. Maar zo werkt het niet altijd in het leven. Al eerder had iemand mij dit al aangegeven. Een priester notabene.
De dingen lopen, zoals zij lopen. Soms is het nog niet klaar, terwijl jij er al bent. De anderen moeten ook mee.
De auto parkeren, klep open, bloemen pakken, jasje recht trekken, camera mee. Loop maar alvast. Het hoekje om de deur was nog open.
De opwachting was daar, familie stond klaar. Het wederzien in volle gang. Ik kreeg het boekje aangereikt. In één keer weet je waar je bent. Zoon geeft boekje met opschrift “Messe de requiem …”. Het wederzien om afscheid te nemen van twee van onze dierbaren. Daar zijn wij. Bij elkaar om de generaties elkaar te laten bekijken en de familie één te laten zijn. Soms tot vier lagen diep.
Sommigen zien elkaar dagelijks, andere zien elkaar wekelijks of maandelijks. Soms zit er zeven jaar tussen. Oma trok dit, creerde een plek van eenheid.
En dan sta je daar ineens tussen in. Tussen degenen die van verweg en dichtbij gekomen zijn. Terug bij waar de oorsprong ligt.
De laatste mis voor moeder en dochter.
Maar ik zag ook dat dit niet het eindpunt was. Dit is hoe het leven loopt. Een lange reeks van afscheid nemen en weer terugkomen. Het stopt niet.
Aan ons het vervolg.
Hieronder een aantal links:
Samenvatting van de mis op 23 augustus 2024
Fotos’ van de mis en het eten erna.
Korte impressie van de Requiem mis op 14 september 2024
Foto’s van de mis, het samen zijn erna.
Et puis soudain, ce qui était loin se rapproche…
Ce samedi matin, 14 septembre 2024. L’heure d’arrivée estimée qui passe de 10h55 à 11h01. « Eh bien, on va être en retard”. On a raté la sortie et rattraper les 6 minutes dans la circulation parisienne, autant dire que ça va être impossible. « J’aurais dû partir plus tôt », me suis-je dit. Mais c’est comme ça dans la vie. Quelqu’un m’avait déjà prévenu, un prêtre d’ailleurs.
Les choses sont comme ça: parfois, rien n’est prêt mais toi tu l’es et les autres finalement doivent suivre.
Se garer, ouvrir le coffre, prendre les fleurs, arranger sa veste, prendre l’appareil photo. Allez, vas-y, la porte au coin est encore ouverte.
Tout le monde est là, la famille au grand complet. Et nous voilà en pleine retrouvailles. Quelqu’un me tend un livret et d’un coup tu réalises où tu es. C’est mon fils qui me remet le livret marqué : « Messe de requiem… ». On se retrouve pour prendre congé de deux de nos chères parentes. Et nous voilà, plusieurs générations ensembles, réunies pour se retrouver et recréer un moment l’unité familiale, jusqu’à quatre étages de profondeur.
Certains se voient tous les jours, d’autres toutes les semaines ou tous les mois. Parfois, sept ans passent. Grand-mère avait ce don, de créer une unité autour d’elle.
Et puis, te voilà là, de retour au point de départ entre ceux qui viennent de loin et ceux de moins loin.
La dernière messe pour la mère et la fille.
Mais j’ai vu aussi que ce n’était pas la fin. Ainsi va la vie en une longue succession de départs et de retrouvailles, et cela ne s’arrête jamais.
À nous de continuer.
Voici quelques liens :
– Résumé de la messe du 23 août 2024
– Photos de la messe et du repas qui a suivi
– Courte impression de la messe de Requiem du 14 septembre 2024
– Photos de la messe et des retrouvailles après
Y de repente, desde muy lejos, tan cerca…
Sábado por la mañana, 14 de septiembre de 2024. La hora estimada de llegada cambia de 10:55 a 11:01. “Bueno, llegaremos tarde”. Perdimos la salida. Recuperar 6 minutos en el tráfico de París, eso no es posible. “Debí haber salido antes”, pensé. Pero así no funciona la vida. Alguien ya me lo había advertido. Un sacerdote, nada menos.
Las cosas suceden como deben. A veces no todo está listo, aunque tú ya lo estés. Los demás también deben acompañar.
Aparcar el coche, abrir el maletero, coger las flores, ajustar la chaqueta, llevar la cámara. Anda adelante. La puerta estaba aún abierta en la esquina.
La espera estaba allí, la familia estaba preparada. Los reencuentros ya estaban en marcha. Me entregaron el folleto. De repente, sabes dónde estás. Mi hijo me da un folleto con el título “Misa de réquiem…”. El reencuentro para despedirnos de dos de nuestros seres queridos. Ahí estamos. Juntos para que las generaciones se vean y la familia sea una. A veces, hasta cuatro capas profundas.
Algunos se ven todos los días, otros semanal o mensualmente. A veces pasan siete años. La abuela sostenía esto, creando un lugar de unidad.
Y de repente te encuentras allí, entre los que han venido de lejos y los que están cerca. De vuelta al origen.
La última misa para madre e hija.
Pero también vi que este no era el punto final. Así es como va la vida. Una larga serie de despedidas y regresos. No se detiene.
Nos toca continuar.
A continuación algunos enlaces:
– Resumen de la misa del 23 de agosto de 2024
– Fotos de la misa y la comida después
– Breve impresión de la misa de réquiem del 14 de septiembre de 2024
Nice pictures